Adına ant içtik Ey Fatıma (s.a)!
Ses ver karanlığa hapsolan sükût, sakın sessiz kalma, ölüm acısı neydi ki vuslatın yanında. Bu gece Fatıma evlatlarının gözlerine bakıp onlara veda edeceği gecedir.
Bir damla yaş.
Bir sızı.
Bir hasret yazılmıştı bundan sonraki göreceğimiz günlere.
Bir Fatıma vardı babasına hasretinden Beytul Ahzan’a sığınmış. O günden sonra demet demet güllerini soldurdular cananın. Kolay değildi vuslatın esaretine düşmek. Düşünmek bile yüreğe ağır gelirken, idrak etmek nasıl olurdu ki!
Tutuşan yüreğim, kor olmakta. Hayat bekleyen ellerim, secdeye düşen düşlerimle, her duada yine adını anarken buluyorum kendimi. İlahi rahmeti cezbeden, bu kadim sevdadan bir lahza bağışlanma umudu ile sarılıyorum salat ve selama. Bendimi tüm eksikliklerden arındıran adınla doğuyorum her seher. Yeniden diriliş muştusuyla, adına ant içerek Bismillah diyorum.
Eyyamı Fatıma günleri gelip çattığında, kullağıma fısıldanıyor adeta: “Bugünden sonra Fatıma’sız bir gün nasıl aydınlanır ki!”
Annelik makamı kutsaldır hiç kuşkusuz, anne demek sığınak demektir, derdini paylaştığın o benzersiz limandır. Tüm sıkıntılarını, sancılarını senden öte dertlenen demektir anne.
Peki bu anne babasına dahi annelik etmiş bir Fatıma (s.a) ise? Bir de şimdi düşünelim bakalım ayrılık ne demekmiş.
Annesizlik nasıl da can yakar, hele de bu anne, kâinatın efendisine (s.a.a) annelik yapan bir güzel ise. Annesizlik ne büyük sızıdır, hele de bu evlat Kerbela sahnesinde susuz, başsız, kefensiz kalacak bir Hüseyin’ın (a.s) annesi ise. Annesizlik ne büyük bir yürek yakar hele evlat zehirle boğazı cayır cayır yanacak olan Hasan (a.s) ise.
Annesizlik ne büyük bir derttir, minik yavrularla beraber kanlı sahrada susuz, aç, yalnız kalan ve Ehlibeyt hanesinin evlatlarına annelik yapacak olan Zeyneb (s.a) ise. Fatıma’sızlık ne zordur şimdi dertdaşı, sırdaşı, can paresi, can yoldaşı, gönüldaşı olan Ali’ye (a.s).
Yüreği parçalanmış, sevincini, kederini paylaşacağı kimsesi kalmamış. Yüreği pare pare dağlanmış, ömrüne neşe katan Zehra’sını (s.a) toprağa verme vakti gelip çatmıştır.
Fatıma’sız olmak ne zordur... Hele de bu hanım her iki alemin hanımefendisi bir güzel ise.
Bu gece derdini sineye çeken, hüznünü Beytul Ahzan’da yaşayıp içine gömen, ümmete annelik yapan Fatıma’nın (s.a) gözyaşlarını evlatlarına emanet edeceği gecedir.
Gözyaşları ve acılarıyla beraber, sevdiceği imamının elleriyle kefenlenip toprağa teslim edildiği gecedir bu gece. Dert dolu sinesi ile, babası Habibullah’ın (s.a.a) yanına vardığı gecedir bu gece. Kapı arkasında kalarak, evladını kucağına alamadan kaybetmenin sızısını babasına (s.a.a) anlatmanın vaktidir artık. Tüm sözleri, kederleri yüreğinde biriktirdiği sükûtu ile Rabbine kavuştuğu gecedir bu gece.
Ali (a.s) bugün yârini en sevdiğine teslim etmiş, evine gönlü buruk, yüreği yanık, gözyaşını sinesine akıtarak dönmektedir. Ve medine toprakları sükûta ikrar etmiştir.
Senden kalanlara tutunarak izleyeceğim yolum var, tevessül edeceğim dualarım, niyazıma sırdaş olacağın lisanın.
Sen olmadan dara düşerdi yolum, kara düşerdi yazıma. Senin topraklarınla yeşermektir hayat. Senin ırmaklarında çağlamaktır mutluluk. Senin kanatlarınla yetişmek, senin için, senin adınla, seninle sen olmaktır ömür.
Adın cennettir bize.
Adınla hayat ol bize.
Bir anne öldüğünde en çok evladının canı yanar, bir anne öldüğünde en çok evladına teselli verilir, bir anne öldüğünde evladına başsağlığı dilenir… Başın sağ olsun Ey Zehra’nın kayıp Yusuf’u. Anan Zehra’nın kabri başında bizi de an ey güzel imamım (a.f). Ey Resul kokulu güzel, annen Zehra (s.a) hatırına bu hasrete son ver.
Hasibe Yeşil
En çok konuşulan başlıklar 