حضرت علی‌اکبر(ع)؛ وارث خوبی‌های خاندان عصمت و طهارت
ویژگی‌هایی مثل کرامت نفس، حُسن خُلق، شجاعت و بصیرت از حضرت علی‌اکبر(ع) به‌عنوان وارث خوبی‌های خاندان عصمت و طهارت چهره‌ای ساخت که نامش را تا ابد در صف برترین شیعیان و سربازان حریم اهل بیت(ع) ثبت کرد تا الگویی برای مجاهدان راه خدا و آزادگان عالم باشد.
دوم اسفندماه مصادف با یازدهم شعبان ولادت حضرت علی‌اکبر(ع) است که به نام روز جوان نام‌گذاری شده است که در این رابطه حجت‌الاسلام والمسلمین محمدتقی صرفی‌پور، از کارشناسان دینی یاداشتی در اختیار ایکنای لرستان قرار داده است که در ادامه می‌خوانیم:
حضرت علی بن الحسین(ع) ملقب به «علی‌اکبر» پسر بزرگ امام حسین، در ۱۱ شعبان سال ۳۳ هجری دو سال قبل از کشته شدن عثمان به دنیا آمدند. مادر آن حضرت لیلی، دختر ابی مرّة بن عروة بن مسعود ثقفی است که نقل شده است، رسول خدا(ص)، عروة بن مسعود ثقفی را مثل مؤمن آل یاسین و شبیه‌ترین مردم به عیسی بن مریم(س) نامیده‌اند.
علت نامیده شدن او به «علی‌اکبر» یعنی علی بزرگتر این بود که امام حسین(ع) به‌دلیل شدت علاقه‌ای که به نام پدر بزرگوارش داشت، نام سه فرزند پسر خود را «علی» گذاشت. از این جهت اولی به «علی بزرگتر» و دومی به «علی میانه» و سومی به «علی کوچک‌تر» معروف شدند.
شباهت حضرت علی‌اکبر(ع) به پیامبر اسلام(ص)
حضرت علی‌اکبر(ع) جوان رشیدی بود و امام حسین(ع) ایشان را از سه منظر(خَلق، خُلق و منطق) به رسول خدا(ص) تشبیه کرده و فرموده است: وقتی مشتاق دیدار پیامبر(ص) می‌شدیم به چهره علی‌اکبر نگاه می‌کردیم.
حضرت علی‌اکبر(ع) بسیاری از صفاتش را از پیامبر اکرم(ص) به ارث برده بود، به هنگام جوانی در میان جمع و با دوستان خود، گشاده‌رو و شادمان بود و در تنهایی اهل تفکر و همراه با حزن بود. علاقه فراوانی به خلوت با خدای خود و پرداختن به راز و نیاز و گفت‌وگو با خالق هستی داشت. در زندگی آسان‌گیر، ملایم و خوش‌خو بود، نگاهش کوتاه می‌کرد و به روی کسی خیره نمی‌شد. بیشتر اوقات بر زمین چشم می‌دوخت و با بینوایان و فقرا که از نظر ظاهری در جامعه و نگاه دنیاطلبان احترام چشمگیری نداشتند. نشست و برخاست می‌کرد، با آنان همسفره می‌شد و با دست خود در دهانشان غذا می‌گذاشت.
حضرت علی‌اکبر(ع) راوی و محدث بود
حضرت علی‌اکبر(ع) بنا به نقل ابوالفرج اصفهانی در کتاب مقاتل الطالبین، راوی و محدثی عظیم‌الشأن بودند. همچنین براساس کتاب فُرسانُ الهیجاء که کتابی است در شرح حالات اصحاب سیدالشهدا(ع)، علی‌اکبر چهره‌ای با ابهت و جلال و جبروت خاصی داشتند که چون ماه تابان می‌درخشید و به زیبایی و پاکیزگی آراسته بود. چهار شانه و میانه قامت بود. رنگی روشن و به سرخی آمیخته و چشمانی سیاه و گشاده با مژه‌هایی پرمو داشت، اندامش متناسب و معتدل و سینه و شانه‌اش پهن بود.
در کتاب نهضة‌الحسین علامه فقید سید هبة الدین بغدادی هم نقل شده که مردم مدینه گه‌گاه به صورت دسته جمعی و یا انفرادی به منزل حضرت علی‌اکبر(ع) می‌رفتند و به شوق جد بزرگوارشان نبی اکرم(ص)، او را زیارت می‌کردند. حضرت علی‌اکبر(ع) هم با رویی گشاده از آنان پذیرایی می‌کرد و وسایل مهمان‌نوازی را به وجه احسن تدارک می‌دید.
ایشان هرگز عیب‌جویی نمی‌کرد و از مداحی نابه‌جا و شنیدن چاپلوسی افراد دوری می‌کرد. تمامی انسان‌ها را بندگان خدا می‌دانست و از تحقیر آنان خودداری می‌ورزید. در طول عمر خویش به کسی دشنام نداد و ناسزا نگفت. از دروغ تنفر داشت و صداقت و راستگویی شیوه همیشه آن حضرت بود. بخشنده بود و آنچه به دست می‌آورد، به دیگران به‌ویژه نیازمندان انفاق می‌کرد. هرگاه کسی هدیه‌ای به ایشان تقدیم می‌کرد، با گشاده‌رویی می‌پذیرفت. اگر فردی مهمانی داشت و ایشان را دعوت می‌کرد، می‌پذیرفت. به عیادت بیماران می‌رفت، هرچند خانه بیمار در دورافتاده‌ترین نقطه شهر باشد. در تشییع پیکر مردگان حاضر می‌شد و هیچ یار از دست رفته‌ای را تنها نمی‌گذاشت.
حضرت علی‌اکبر(ع) برای همسالان برادری مهربان و برای کودکان پدری پُرمحبت بود و مسلمانان را مورد لطف و عطوفت خویش قرار می‌داد. امور دنیوی و اضطراب‌های مادی ایشان را متزلزل نمی‌کرد.
برخورداری حضرت علی‌اکبر(ع) از صبر عظیم
زندگی ایشان ساده و بی‌پیرایه بود و در آن از تجمل، اسراف و تبذیر اثری دیده نمی‌شد. از صبری عظیم برخوردار بود و از هیچ کس توقع و انتظاری نداشت. در میدان رزم سلحشوری شجاع، نیرومند و پُرتوان بود و انبوه دشمن هرگز او را بیمناک نمی‌کرد. در اجرای عدالت و دفاع از حق، قاطع و استوار بود. به یاری محرومان و مظلومان می‌شتافت و در برابر ظالمان می‌ایستاد تا حق را به صاحبش برنمی‌گردانید، آرام نمی‌گرفت. به دانش‌اندوزی و فراگیری معارف اهمیت زیادی می‌داد و همواره پیروان خود را از جهالت و بی‌خبری باز می‌داشت. به پاکیزگی و آراستگی علاقه‌ای وافر داشت و این صفت از دوران کودکی در ایشان دیده می‌شد. از این‌رو، هموراه بر تمیزی لباس و بدن اهتمام می‌ورزید.
بسیار فروتن بود و از تکبر نفرت داشت و اکثر اهل جهنم را گردن فرازان و سرکشان می‌دانست. نه تنها بر انسان‌ها بلکه بر حیوانات نیز شفقت داشت و با مهربانی و ملایمت و انصاف با آنان رفتار می‌کرد. حضرت علی‌اکبر(ع) در مدت عمر کوتاه خویش از محضر پنج امام معصوم کسب فیض کرد و سرانجام در دهم محرم سال ۶۱ قمری در واقعه عاشورا به عنوان اولین فرد از بنی‌هاشم اذن میدان گرفت و پس از نبردی دلیرانه به فیض نوشیدن شراب شهادت نائل شد.
ویژگی‌هایی مثل کرامت نفس، حُسن خُلق، شجاعت و بصیرت از علی‌اکبر(ع) چهره‌ای ساخت که نامش را تا ابد در صف برترین شیعیان و سربازان حریم اهل بیت(ع) ثبت کرد تا الگویی برای مجاهدان راه خدا و آزادگان عالم باشد.
آشنایی با زندگی این جوان رشید و صفات بارزی که این جوان بنی‌هاشم دارد از پاکی، مردانگی، رشادت، صلابت، جوانمردی، مقاومت، ادب، متانت همراه با ایمان و علم و در یک کلام وارث خوبی‌های خاندان عصمت و طهارت، برای جوانان امروز ما الگو است.
منابع:
مستدرک سفینه البحار (علی نمازی)، ج 5، ص 388.
أعلام النّساء المؤمنات (محمد حسون و ام علی مشكور)، ص 126 مقاتل الطالبین، ص 52؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج 1، ص 373 و ص 464.
منتهی الآمال، ج 1، ص 375؛ الارشاد (شیخ مفید)، ص 459.
نسب قریش (مصعب عبن عبدالله زبیری)، ص 85، الطبقات الكبری (محمد بن سعد زهری)، ج 5، ص 211.
انتهای پیام
