عشق به حسین(ع)؛ مایه عزت جوان همدانی

عشق حسین(ع) عاقل را مجنون و مجنون را سر به راه و عاقل می‌کند، محبت به ارباب بی‌کفن نه زن می‌شناسد نه مرد، نه کودک و سالخورده و نه حتی سالم و معلول.

عشق به حسین(ع) و یارانش همه را به طریق العشق می‌کشاند، مهم نیست ادعای عقلی سلیم داشته باشی یا حتی دیگران تو را فردی عاقل ندانند، مجلس و محفل حسین(ع) که باشد همه با جان و دل در این مجلس حاضر می‌شوند.

قصه، قصه عشق یک جوان سندروم داونی است که اباعبدالله(ع) سالار شهیدان، او را خرید و به او عزت و احترام داد، شاید خیلی از مردم همدان «حسین ملکی» جوان باصفای حاضر در بسیاری از مراسمات مذهبی سطح شهر را دیده باشند که اغلب با لباس نظامی برتن و سربند «یا حسین(ع)» بر پیشانی و پرچم اباعبدالله(ع) در دست در این مراسمات حاضر بود.

حسین ملکی جوان سندروم داونی که شاید بتوان گفت از خیلی از ما افراد سالم جلوتر بود، کسی که خلوص و محبت بی‌ریا و خالصانه‌اش به اباعبدالله(ع) او را برجسته کرد، همیشه در تمام مراسمات هیئت‌ها، مراسم‌های جبهه و جنگ و دفاع مقدس، یادواره‌های شهدا و مراسمات انقلابی شرکت داشت. لباس نظامی می‌پوشید معمولا صف اول، روبروی سخنران می‌نشست و یک باره با فرستادن ذکر صلوات شور و حالی به مراسم می‌داد.

فردی مخلص و با صفا، اگر او را برای بار اول در مراسمی می‌دیدی شاید ترس بهم زدن مراسم از سوی او را داشتی، اما نه تنها هیچ‌گاه مراسمی را به هم نزد بلکه در این مراسمات فعالانه حضور داشت، گاهی مداح میکروفن را به او می‌داد و از ته دل و خالصانه ذکر یاحسین(ع) را زمزمه می‌کرد و از این اخلاص و محبت جانانه به ارباب همگان اشک می‌ریختند، در یادواره شهدای تخریب همدان در سال گذشته کنار فرمانده سپاه نشسته بود و میخکوب مراسم شده بود. عاشق امام حسین(ع) بود، در این دنیا دغدغه دیگری نداشت، در سرما و گرما در مراسمات که نام اباعبدالله(ع) بر آن بود، حضور پیدا می‌کرد.

حسین سه روز پیش یعنی اول فروردین بر اثر سانحه تصادف، به دیار حق شتافت، مراسم تشییع او تازه شاید تذکری بود برای ما که «هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد با نام حسین(ع)»، یکی از مراسمات تشییع پرشور و باشکوه در همدان، مملو از جمعیت و با حضور بچه هیئتی‌ها، مراسمی که سراسر یاد و ذکر اباعبدالله(ع) بود، شاید به جرئت بتوان گفت به اندازه تشییع یک عالِم، جمعیت برای بدرقه این محب حسین بن علی(ع) آمده بود، دسته‌های عزاداری با مدح اباعبدالله(ع) علامت و سنج و دمام آورده بودند، شور و حالی عجیب عاشورایی در آن حاکم بود.

شاید کمتر بتوان اکثریت غالب مداحان را در یک جا و یک مراسم دور هم دید، اما مراسم تشییع او عامل وحدتی در بین مداحان همدانی بود، همه برای تشییع او آمده بودند و این نتیجه اخلاص و محبت بی‌ریای او به سیدالشهدا(ع) بود، طوری که شب گذشته در حرم امام رضا(ع) حاج محمود کریمی مداح کشورمان در مناجات سحرگاهی از این خادم اهل بیت یاد کرد.

باید گفت کسی را که خدا بزرگ کند و به او عزت دهد، نزد امام رضا(ع) در جوار بارگاه امام معصوم، در بین سیل جمعیت روزه داران و زائرانش هم یاد می‌شود. کسی که با خدا و امام حسین(ع) معامله کرد در همین دنیا ارباب آنقدر به او عزت می‌دهد که حتی بیش از زنده بودنش مطرح می‌شود، مثل حسین ملکی. امام حسین(ع) دنیا و مرگ او را آنقدر عزتمند کرد که در چشم مردم درخشید، کسی که مراسم و مزارش عطر و بوی حسینی داشت چرا که وقتی دلی سرای حسین شد آن را به عالمی نتوان فروخت.