جشنی برای آشتی با امام زمان(عج) یا قهر
گروه جامعه: متاسفانه با تغییر ذائقه مردم، جشن‌های نیمه شعبان در برخی مناطق به حاشیه رفته و جای خود را به مجالس طربانگیز، رقص مختلط پسر و دختر و آواز دادهاند که بیشتر تیشه به ریشه مذهب تشیع و فرهنگ انتظار میزند تا زمینهسازی ظهور حضرت.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، نگاهی گذرا به تعالیم دینی نشان میدهد، شادی و سرزندگی از آثار ایمان مذهبی است؛ چرا که مذهب بر زمینههای پیدایش شادی سفارش کرده و نشانههایش را ستوده است؛ توصیه به شرکت در مجالس شادی مثل مجالس عروسی، ولیمه و اطعام دادن در هنگام ازدواج و تولد فرزند و خرید خانه و برگشت از حج و زیارت که هدف از آنها ایجاد انس و الفت و صفا بین مؤمنان و شاد و مسرور ساختن آنها است، گواه اهمیت دادن دین مبین به مقوله شادی و سرور است.
سفارش به پوشیدن لباسهای نیکو، زیبا و نیز زینت کردن و معطر بودن و شادی کردن و شاد ساختن یکدیگر در اعیاد اسلامی مورد تاکید اسلام قرار داشته است. همچنین تأکید بر صله ارحام، اطعام دادن، دست دادن و مصافحه با مؤمنان، زیارت آنها و تبسم کردن به رویشان و همچنی هدیه دادن به آنها، شاهد دیگری بر توجه اسلام به این امر است؛ اما چگونگی این شادی و نحوه اجرای شاد ساختن دیگران در مراسمات و اعیاد مذهبی سوالی است که در این ایام و جشن‌های نیمه شعبان که از حالت مرسوم به یک حالت غیر عادی و رقص و پایکوبی در برخی مناطق تبدیل شده باید مورد بررسی قرار گیرد.
سوال اینجاست که آیا این نوع جشن‌های نیمه شعبان توانسته است مردم را با امام خود آشتی دهد و فاصله میان امام و شیعیانش را کم کند؟ آیا مراسم و جشن‌های این ایام، در افزایش معرفت مردم ما نسبت به امام زمان (عج) مؤثر بوده است؟
متاسفانه در سالهای اخیر و با تغییر ذائقه مردم، مجالس مولودی و جشن‌های مذهبی در برخی مناطق به حاشیه رفته و جای خود را به مجالس طربانگیز، رقص مختلط پسر و دختر در انظار عمومی همراه با دی جی و آواز دادهاند؛ ولی باید دانست برگزاری این نوع جشنها در نیمه شعبان تیشه ای ست به ریشه مذهب تشیع و فرهنگ انتظار.
ظهور حضرت، بدون اصلاح جامعه و آمادگی جوانان با ایمان ممکن خواهد بود؟ لذا برگزاری جشن‌های مردمی در نیمه شعبان نباید در حد جشن‌های خیابانی تهی از معارف دینی و اخلاقی باشد و باید با بهرهگیری از شور حاصل از نیمه شعبان نیل به شعور باطنی را هدف بگیریم.
در زمان انتظار باید از تمامی فرصت‌ها برای ارتقای کمال فرد و جامعه استفاده کرد و با سرمایه‌گذاری بر روی محتوای مراسم مذهبی به تغذیه روحی منتظران پرداخته شود؛ عدهای هنوز شیرینی و شربتدادن را لازمه برگزاری جشن و سرور میدانند و اغلب به جای بهرهگیری از یک سخنران خبره و یا یک کارشناس مسائل دینی از یک مداح یا مرثیه سرا که شاید کمتر به محتوای مطالب توجه دارند دعوت به عمل میآورند، در حالی که میتوان از هزینههای اضافی برای خرید اقلام فرهنگی و توزیع آن در بین مخاطبان استفاده کرد که اثرات عمیقتری بر جای خواهد گذاشت.
در پایان باید گفت در شرایط بین المللی فعلی و تلاشهایی که رسانههای غربی برای ارائه تصویری غیرواقعی و خشن از دین مبین اسلام میکنند، باید همه دست به دست هم دهیم تا این مجالس و محافل دینی، تریبون پرقدرت ترویج اسلام ناب محمدی شده و از این کانال، حقایق دینی بیش از پیش برای جامعه به ویژه جوانان منتشر و زمینههای ظهور صاحب الزمان(عج) فراهم شود.
وهاب خدابخشی
سفارش به پوشیدن لباسهای نیکو، زیبا و نیز زینت کردن و معطر بودن و شادی کردن و شاد ساختن یکدیگر در اعیاد اسلامی مورد تاکید اسلام قرار داشته است. همچنین تأکید بر صله ارحام، اطعام دادن، دست دادن و مصافحه با مؤمنان، زیارت آنها و تبسم کردن به رویشان و همچنی هدیه دادن به آنها، شاهد دیگری بر توجه اسلام به این امر است؛ اما چگونگی این شادی و نحوه اجرای شاد ساختن دیگران در مراسمات و اعیاد مذهبی سوالی است که در این ایام و جشن‌های نیمه شعبان که از حالت مرسوم به یک حالت غیر عادی و رقص و پایکوبی در برخی مناطق تبدیل شده باید مورد بررسی قرار گیرد.
سوال اینجاست که آیا این نوع جشن‌های نیمه شعبان توانسته است مردم را با امام خود آشتی دهد و فاصله میان امام و شیعیانش را کم کند؟ آیا مراسم و جشن‌های این ایام، در افزایش معرفت مردم ما نسبت به امام زمان (عج) مؤثر بوده است؟
متاسفانه در سالهای اخیر و با تغییر ذائقه مردم، مجالس مولودی و جشن‌های مذهبی در برخی مناطق به حاشیه رفته و جای خود را به مجالس طربانگیز، رقص مختلط پسر و دختر در انظار عمومی همراه با دی جی و آواز دادهاند؛ ولی باید دانست برگزاری این نوع جشنها در نیمه شعبان تیشه ای ست به ریشه مذهب تشیع و فرهنگ انتظار.
ظهور حضرت، بدون اصلاح جامعه و آمادگی جوانان با ایمان ممکن خواهد بود؟ لذا برگزاری جشن‌های مردمی در نیمه شعبان نباید در حد جشن‌های خیابانی تهی از معارف دینی و اخلاقی باشد و باید با بهرهگیری از شور حاصل از نیمه شعبان نیل به شعور باطنی را هدف بگیریم.
در زمان انتظار باید از تمامی فرصت‌ها برای ارتقای کمال فرد و جامعه استفاده کرد و با سرمایه‌گذاری بر روی محتوای مراسم مذهبی به تغذیه روحی منتظران پرداخته شود؛ عدهای هنوز شیرینی و شربتدادن را لازمه برگزاری جشن و سرور میدانند و اغلب به جای بهرهگیری از یک سخنران خبره و یا یک کارشناس مسائل دینی از یک مداح یا مرثیه سرا که شاید کمتر به محتوای مطالب توجه دارند دعوت به عمل میآورند، در حالی که میتوان از هزینههای اضافی برای خرید اقلام فرهنگی و توزیع آن در بین مخاطبان استفاده کرد که اثرات عمیقتری بر جای خواهد گذاشت.
در پایان باید گفت در شرایط بین المللی فعلی و تلاشهایی که رسانههای غربی برای ارائه تصویری غیرواقعی و خشن از دین مبین اسلام میکنند، باید همه دست به دست هم دهیم تا این مجالس و محافل دینی، تریبون پرقدرت ترویج اسلام ناب محمدی شده و از این کانال، حقایق دینی بیش از پیش برای جامعه به ویژه جوانان منتشر و زمینههای ظهور صاحب الزمان(عج) فراهم شود.
وهاب خدابخشی
