برازنده پوشیدن ظاهری زن با تبرج یکی است؟

افتخار دانش‌پور، عضو هیئت علمی دانشگاه مذاهب اسلامی و دارای دکترای تخصصی فقه و مبانی حقوق اسلامی و اندیشه امام خمینی(ره) در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) در پاسخ به این سؤال که خوش پوشی و زیبا پوشیدن چه قدر با تبرج که در اسلام ممنوع است، نقطه مشترک و یا فاصله دارد؟ عنوان کرد: پاسخ به این پرسش به این مسئله بستگی دارد که زیبایی را چگونه معنی کنیم.

وی ادامه داد: زیبایی یک معنای ظاهر و یک معنای باطن دارد. اگر بخواهیم از منظر امانیستی، فردگرایی مطلق و مادی به مسئله نگاه کنیم، می‌توانیم بگوییم تبرج و زیبایی با هم تناقض دارند و یا باید انسان زیبا باشد و یا خودنمایی نکند. اما با توجه به میل فطری زیبایی دوستی، خودنمایی و تبرجی که به صورت غریزی در وجود انسان‌ها به ویژه بانوان قرار داده شده این برداشت با اشکالاتی مواجه است.

این استاد دانشگاه ادامه داد: با توجه به اینکه اسلام زیبایی را در دو مقوله معرفی می‌کند و برای انسان یک بعد معنوی و یک بعد مادی در نظر می‌گیرد، یعنی پارادایم اولیه و ساختار اصلی انسان از دیدگاه اسلام متفاوت است، الگویی که اسلام معرفی و تمام شاخصه‌ها، قوت نظر و نگاه انسان را به آن معطوف می کند بعد معنوی انسان است که ابدی و دائمی است و می تواند مراتب سعادت انسان را به صورت جاودانه فراهم کند.

دانش‌پور در تشریح نوع نگرش و مانیفستی (اصول) که اسلام معرفی می‌کند، اظهار کرد: خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد؛ دستگاه خلقت است که زیبایی را برای بانوان آفریده ولیکن این زیبایی اگر بخواهد به صورت مکشوف وارد اجتماع شود در معرض خطراتی قرار می‌گیرد.

وی ادامه داد: مسلماً با توجه به ساختار خلقت و اینکه خود خالق می‌داند که جنس زن و مرد چگونه خلق شده‌اند، نگرش اسلام به ورود زن به عرصه جامعه به گونه ای است که زن بتواند تزریق کننده لطافت و عاطفه خودش به جامعه و معلم عاطفه باشد. اگر قرار باشد این نقش پررنگی که اسلام برای زن اینگونه معرفی کرده، به ملعبه بودن تبدیل شود و فقط دید مادی به زیبایی مطرح شود، جامعه نسبت به این زیبایی جلی شده و پیشرفت جامعه از منظر درنده بودن، آثار و لطمات غیرقابل جبرانی را به زن وارد می‌کند.

زیبایی که به جای تزریق عاطفه دستور به شهوت می دهد

این دکترای تخصصی فقه و مبانی حقوق اسلامی و اندیشه امام خمینی(ره) تصریح کرد: اگر زن بخواهد با نمادهای مکشوف زیبایی خود در جامعه حاضر شود، اینجاست که به جای اینکه تزریق کننده عاطفه به جامعه بودن دستور به شهوت می‌دهد و از اهداف و اغراض اصلی افرینش که منظور نظر خداوند متعال است فاصله می‌گیرد.

به جای جنسیت انسانیت را در مقام تبرج قرار دهیم

وی ادامه داد: گاهی می‌شود زیبایی ظاهر را بنا به تعبد معبود و فرمان الهی تا اندازه ای در حدود شریعت قراردهیم تا در عین حفظ سلامت روان، ایمنی لازم برای ورود به عرصه اجتماع برای زن فراهم شود تا زن به جای تبرج جنسیت خود به جامعه، انسانیت خود را در مقام تبرج قرار دهد و این می تواند خودش زیبایی باشد و زیبایی جدیدی را برای زن شکل دهد که جامعه به زن به عنوان انسان و در مقام کمالات انسانی و ارزش های انسانی نگاه کند.

این عضو هیئت علمی دانشگاه مذاهب اسلامی افزود: ولی اگر اینطور نباشد و بخواهیم زیبایی های خدادادی را که خداوند عنایت کرده به طور مکشوف در معرض دید جامعه قرار دهیم تجربه نشان داده است مسلماً با آسیب‎‌هایی مواجه خواهیم‌شد که در وهله اول لطمات این آسیب متوجه خود زن خواهدبود.

وی در پاسخ به این سؤال که آیا برازنده پوشیدن ظاهری زن، مرتب، متناسب و شکیل بودن زن با تبرج یکی است؟ گفت: عدم تبرج به معنی شلختگی و توجه نکردن به ظاهر و ... نیست. اسلام دین آراستگی و دین زیبندگی است. اسلام اگر می گوید تبرج نکن به این معنی نیست که آراسته و زیبنده نباش و لیکن می‌گوید این زیبندگی و آراستگی را در پوشش خود لحاظ کن.

دانش‌پور در پایان گفت: اسلام می گوید تا می‌توانی در انتخاب رنگ و پوشش باید آراستگی برای زن حفظ شود، اما زیبایی معنوی حجاب آراستگی را ایجاد می‌کند که به مراتب از زیبایی مادی قابلیت ارزش گذاری بیشتری دارد و عزت و کرامت زن را در محیط اجتماعی افزایش می‌دهد.