به گزارش خبرنگار افتخاری خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا)، ایستگاه دهم، دراولین ماه سال قمری رنگی از خون و رشادت ایثارگرانی را به خود گرفته که سندی از پیروزی خون بر شمشیر است، قرنها از دهم محرم ۶۱ گذشته است و دشمنان اهل بیت(ع) با تمام قدرت برای محو قیام حسینی کوشش کردند اما خون حسین(ع) پایمال نشد و نهضت حسینی همچنان زنده و پابرجا است.
و اینک در عاشورای ۱۳۴۵ قمری برابر با ۱۳۹۲ شمسی، نام امام حسین(ع) از قبل پررنگتر است و شهر و خیابانهایمان بوی حسین(ع) را گرفته است و این نشان از زنده بودن قیام حسینی است. آری! حماسه عاشورا سرفصل عشق و شور و عرفان بزرگمردان الهی و نشان آفرینش عزت و اقتدار و آرمانگرایی بزرگ زنانی است که حیات اسلام ناب محمدی(ص) و آزادگی و آزادی را امداد جاودانه پایمردی و استقامت خود ساختهاند.
نهضت حسینی و انقلاب جوشان عاشورا یک بعثت بدون وحی و شکفتن گلبانگ توحید در چکاچک شمشیر بر بلندای سرنیزههاست، کربلا عرصه انفجار نور و ظهور حماسه از یک سو و تبلور قساوت و حد اعلای فاجعه از طرف دیگر است و نینوا سرزمینی بیمانند برای نمایش تمامی عشق بر پرده هستی است. واضح است که دایره آفرینش را بی عاشورا وجودی نیست منظومه معارف عارفان و سیر سالکان الیالله و جهاد مجاهدین فیالله و مجاهده عالمان فی سبیلالله را بی حسین(ع) و زینب(س) در باغ خاطر نمیتوان گذراند.
به راستی اگر معمار ازل در خزانه خارج از وصف آفرینش، گوهری چون حسین(ع) و مرواریدی چون زینب(س) نداشت، کار کدامین نبی به کمال میرسید و راه کدامین رسول به نهایت پیوند میخورد؟.
حسین و عاشورا و زینب ناموس دهر و باعث بقای هستی و تداوم راه پاکان و صالحان برای همیشه تاریخ بشر هستند، از پیامبران اولوالعزم تا مردمان عادی همه در جستوجو و رهپوی مردان و زنان روزگار و سرزمینی هستند که پرچم هدایتشان در دستهای استوار زینب(س) و نهال آرزویشان در چشمهسار همیشه جوشان حسین(ع) استقرار یافته و نور خود را در چهره گلگون عاشورا به نظاره مینشینند و این چنین است که در دانشگاه حسینی خون بر شمشیر پیروز شد.
و چه زیبا صادق آل محمد(ص) درباره دوستداران و دشمنان امام حسین(ع) فرمودند: «عن ابى عبدالله قال: من اراد الله به الخیر قذف فى قلبه حب الحسین(ع) و زیارته و من اراد الله به السوء قذف فى قلبه بغض الحسین علیه السلام و بغض زیارته ...». (وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۸۸/ بحارالانوار، ج ۹۸، ص ۷۶).
امام صادق (ع) فرمود: «هر کس که خدا خیرخواه او باشد، محبت حسین(ع) و زیارتش را در دل او مىاندازد و هر کس که خدا بدخواه او باشد، کینه و خشم حسین(ع) و خشم زیارتش را در دل او مىاندازد».